Με επισκέφτηκε την πρώτη φορά σχεδόν αποκαρδιωμένος από τις κρίσεις άγχους και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, τα οποία δεν υποχωρούσαν, παρόλο που για 1.5 χρόνο έκανε συστηματικά ψυχοθεραπεία. Ήταν ένας 40χρονος αυτοδημιούργητος και επιτυχημένος επιχειρηματίας, που ζούσε με την σύντροφό του και είχε μια ευχάριστη καθημερινότητα, με βραδινές εξόδους και ταξίδια με φίλους.Ο,τι έβλεπαν οι γύρω του σε αυτόν προσέκρουε στα δεσμά της απέραντης μοναξιάς και του αισθήματος ευαλωτότητας που ένιωθε εκείνος για τον εαυτό του. Ήταν παγιδευμένος σε ένα σκοτεινό κελί, του οποίου το κλειδί είχε ξεχαστεί στα παιδικά του χρόνια.
Με το πέρας των συνεδριών, η σύνδεση του με το μικρό παιδί μέσα του, σε μια έντονη συγκινησιακά φορτισμένη συνεδρία μας ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική και καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία των συνεδριών μας. Ένας πίδακας συναισθημάτων και εμπειριών του εκείνης της περιόδου ξεχύθηκε μπροστά μας, ως απρόσμενα πλούσια πηγή υλικού προς επεξεργασία. Το αίσθημα ντροπής, ανεπάρκειας και μειονεξίας που ως μικρό αγόρι βίωνε συστηματικά από το bullying των συμμαθητών του, το αίσθημα μοναξιάς, έκθεσης, απειλής, ευαλωτότητας και φόβου που βίωνε συστηματικά ως αποδέκτης χλευασμού από τους συμμαθητές του για την εξωτερική του εμφάνιση ήταν ανεξίτηλα εγχαραγμένα στην αυτοεικόνα του. Ο τρόπος που έβλεπε μέχρι τότε τον εαυτό του ταυτιζόταν με εκείνον που τον βίωνε ως μικρό παιδί.
Πλέον μέσα από τη ψυχοθεραπεία και πολλές εσωτερικές του μάχες, ενηλικιώνεται σιγά σιγά συναισθηματικά, αγκαλιάζοντας και χαϊδεύοντας με στοργή, υπευθυνότητα και τρυφερότητα το μικρό παιδί μέσα του. Νιώθει πρωτόγνωρα ανακουφισμένος, δυνατός και αποφασισμένος να ζήσει τη ζωή όσο ξέγνοιαστα του αξίζει…